Namaste Familieprogramma

Soort

Interventie

Soort kennis

Uitvoering

Het is belangrijk dat er een start wordt gemaakt met een implementatieplan zodat het volgende duidelijk is: 

• de aanleiding en urgentie
• doelen
• beschrijving huidige en gewenste situatie
• overzicht van de betrokkenen (wat moeten ze weten, wat moeten ze denken, wat moeten ze doen)
• de belangrijkste beïnvloedende factoren voor de organisatie of afdeling en implementatieactiviteiten (inclusief planning). 

Hiervoor kan gebruik worden gemaakt van de template voor een implementatieplan, beschikbaar in de Namaste toolkit.

De tip is om klein te starten. Bijvoorbeeld op één afdeling of woongroep, met medewerkers die al affiniteit hebben met deze manier van werken. Als het daar goed draait, kan het steeds breder worden getrokken. Ervaren medewerkers kunnen dan ook hun collega’s trainen en kennis laten maken met Namaste.

Materiaal

Op de website van het UNC-ZH staat de Namaste toolkit waaruit verschillende materialen te downloaden zijn om met het programma aan de slag te gaan. Denk aan handleidingen voor managers, zorgprofessionals en mantelzorgers/vrijwilligers, instructie video’s, opzet voor een training, business case, implementatieplan, weekschema, handige checklists, onderzoeksbevindingen en nog veel meer.

Organisatie / Uitgever

UNC-ZH | LUMC

Auteur

• dr. H. J. A. Smaling
• E-mail: namaste@lumc.nl
• Telefoon: 071-526 8655
• UNC-ZH | LUMC

Casus

Verkorte Nederlandse samenvatting van de case beschrijving 'At Last I’ve Found You' van prof. Joyce Simard (2013):

Achtergrond casus Namaste Familieprogramma

Alice (pseudoniem) woont in een verpleeghuis. In het verleden was zij niet bekend met tekenen van depressie. Alice is veel in haar kamer. Omdat er geen levensverhaal bekend was bij het zorgpersoneel door afwezigheid van familie, dacht het personeel dat zij wellicht een teruggetrokken leven heeft geleid.

Incidenteel neemt ze deel aan sociale activiteiten, ze eet haar maaltijden zonder interactie met anderen en neemt zonder problemen haar medicatie. Alice glimlacht echter zelden. Haar kamer is haar huis en daar lijkt zij op haar gemak te zijn. Zo nu en dan haalt ze haar hele kamer over hoop op zoek naar iets. Alice loopt dagelijks op zoek naar iets haar ronde over de afdeling. Ze kijkt de kamers van andere bewoners in, ziet niks interessants en loopt dan weer door. Ze lijkt hierbij niet geagiteerd, angstig of erg van streek te zijn. Soms vraagt een medewerker of ze haar kunnen helpen iets te vinden, maar dan lijkt ze het niet te begrijpen en reageert ze niet. Ze raakt wel regelmatig van slag als medewerkers haar met persoonlijke verzorging willen helpen.

In het betreffende verpleeghuis werd het Namaste Familieprogramma ingevoerd. Realistische knuffelbeesten en poppen worden tijdens de sessies ingezet als het personeel denkt dat deze items een bewoner plezier zullen geven. Daarom waren knuffels en poppen altijd in de kamer aanwezig in dit verpleeghuis als er een Namaste sessie gegeven werd. In dit verpleeghuis werd ook veel gedaan aan betekenisvolle aanraking, door bijvoorbeeld extra persoonlijke verzorging of massages te gebruiken als manier om contact te maken met de bewoners. Alice deed niet mee aan het Namaste Familieprogramma omdat zij niet van aanraking hield en omdat de medewerkers dachten dat het niet bij haar zou passen.

Op een dag liep Alice langs de ruimte waar Namaste werd gegeven. Ze kwam de ruimte in en zag een realistische babymeisjespop in een stoel. Alice glimlachte terwijl ze naar de pop ging en hield haar voorzichtig in haar armen. Ze zei: ‘Eindelijk heb ik je gevonden...jij, ik heb je al mijn hele leven gezocht.’ De baby knuffelend in haar armen ging ze in de schommelstoel zitten. Alice was blij en gelukkig. Alice leek gevonden te hebben waar ze naar zocht; haar baby. Dit bleek een belangrijk keerpunt voor Alice. Ze sluit nu vaker bij sociale gelegenheden aan omdat haar baby dat leuk vindt. Ze eet beter en voert haar baby.

Omdat er geen familie of levensverhaal van Alice bekend was, vermoedt het personeel dat zij mogelijk een buitenechtelijk kind heeft gehad. In die tijd kwam het nog weleens voor dat vrouwen dan uit huis moesten en tijdelijk bij een familielid bleven tot de baby werd geboren. De baby werd dan na de geboorte weggenomen bij de moeder. Doordat Alice zei ‘Ik heb je eindelijk gevonden, ik ben al mijn hele leven naar je op zoek’, weten de medewerkers nu dat Alice een moeder kan zijn voor het kind dat zij (voor haar gevoel) had verloren. Opmerkingen over wat een goede moeder zij was, deden Alice stralen. Alice is nu een stuk gelukkiger en loopt niet meer al maar op zoek door het verpleeghuis.

Bron

UNC-ZH | LUMC